Lubię jeździć na rowerze.

Nie jakoś wyczynowo i na czas. Wyczynowo to ja wstaję z łóżka a na czas to ja jestem w pracy.

Nie na jakimś wielkim, profesjonalnym rowerze. Mój rower ma opony ledwo ślad zostawiające na piasku i jest profesjonalny jak ludzie w życiu na Ziemi.

Nie ciągle i nie zawsze. Na większe picie go ze sobą nie zabieram, bo może popsuć zabawę, a czasem to wolę iść, bo więcej pustki jestem w stanie wypełnić pełznąc na spacerze niż szybko zaliczając kolejne questy.

Nie po chodniku i nie jak kurier. Chodniki są nierówne i psują opony, a kurierzy dostarczają paczki – ja tylko moją dupę w miejsce, które sama sobie wybieram albo które wybiera mnie jak np. Lidl (bo to dobry sklep).

No, ale lubię jeździć na rowerze.

Dziś jechałam na rowerze rano i potem po południu. Rano, żeby robić kawę a po południu, żeby nakarmić jamnika. Rano trochę wolniej, tak w 5 piosenek, bo i tak się nie spóźnię, a po południu bardzo szybko, tak w 3, bo jamnik głodny to jamnik smutny, a na takie zbrodnie pozwolić aż głupio, skoro na inne trudno nie pozwalać.

Lubię jeździć na rowerze.

Ludzie czasem mówią, tak jakoś nieprzemyślenie zupełnie, że coś jest proste jak jazda na rowerze. To nieprawda. Wydaje mi się wręcz, że tylko i wyłącznie jazda rowerem jest prosta.

Nawet w burzy. Zdarzyło mi się jechać w burzy i w ulewie. Wiatr bujał mną aż do betonu, jechałam z zamkniętymi oczyma i starałam się przeżyć. Dobrze to wspominam, ten czas w tej burzy, kiedy starałam się przeżyć.

Teraz już się nie staram. Teraz po prostu przeżywam. Jak głupia, wszystkie dziury w nawierzchni, wszystkie skręty w lewo, wszystkie czerwone światła i wszystkie za krótkie podróże.

Jednak wciąż lubię sobie jeździć na tym rowerze.

Rower nie ma mnie w dupie. Głównie dlatego, że nie ma dupy, ale to mi wystarcza, nie jestem przecież jakaś
zachłanna.

Lubię jeździć na rowerze.

Może kiedyś spadnę i sobie ten głupi łeb rozwalę.
A może nie.

Z nadzieją patrzę przed siebie.